Stowarzyszenie Rodzina Niepokalanego Serca i św. Franciszka
Treści na tej stronie są własnością Stowarzyszenie Rodzina Niepokalanego Serca i św. Franciszka. Nie mogą być kopiowane, powielane, publikowane ani rozpowszechniane, ponieważ należą do stowarzyszenia, chyba że po uzyskaniu pisemnej zgody na ich wykorzystanie. Kopiowanie i powielanie treści w jakikolwiek sposób lub w jakiejkolwiek formie jest zabronione.
Ustawa 248/00 i zmiana ustawy 633/41.
Copyright © 2023 www.incordematris.it by Associazione Casa Mariana Editrice. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Via dell’Immacolata, 6
83040 Frigento (AV)
Włochy
SERVICE DETAILS
Lorem ipsum dolor sit
Małe pytania ... użyteczne odpowiedzi
1. Komu należy na pierwszym miejscu wyjawić pragnienie "naśladowania Jezusa" jako kapłan, zakonnik lub zakonnica?
Zazwyczaj należy o tym powiedzieć własnemu spowiednikowi lub kierownikowi duchowemu, a nie rodzicom czy krewnym, chyba że jest się całkowicie pewnym ich dobrego nastawinia do powołania kapłańskiego i zakonnego.
2. Jeśli spowiednik okazałby się od początku i ciągle przeciwny, czy jest słuszne, by pójść i prosić o radę kogoś innego?
Tak, ale z dużą ostrożnością, wyjaśniając zarazem ewentualne motywy sprzeciwu spowiednika. W szczególnych przypadkach można też całkowicie zmienić spowiednika, udając się do kogoś, kto będzie chciał wziąć pod uwagę powołanie do życia konsekrowanego i pomóc w jego właściwym rozpoznaniu.
3. Jaki jest najlepszy wiek, aby pójść za Bożym wezwaniem?
Najlepszy jest czas od 15 do 25 roku życia. Poniżej 15 lat jest wiele niepewności dotyczących przyszłości, gdy tymczasem po ukończeniu 25 lat jest znacznie trudniej poprawić się i zgodzić na formację.
4. A więc kto ma 30 lub więcej lat, musi już na początku zrezygnować z poświęcenia się Bogu?
Nie wolno mu wcale „zrezygnować”. Istnieją i zawsze będą istnieć wyjątki od reguły. Jest wielu trzydziestolatków poświęcających się Bogu, którzy zostali potem wielkimi świętymi. Ale od 30 roku życia coraz poważniejsze stają się trudności we włączeniu się w inny system życia, w przyswojeniu innego punktu widzenia. Najbardziej wyrazistym i klasycznym obrazem jest porównanie z drzewem, które rośnie krzywo. Dopóki jest młode, można je nagiąć i wyprostować, ale gdy już stanie pniem, o wiele łatwiej może się... złamać niż nagiąć. W rzeczywistości, kto wstępuje w zaawansowanym wieku, muszi być gotowy na większe wyrzeczenia, jeśli naprawdę chce się uświęcić.
5. Jeśli powołanie zaczyna się ujawniać gdy uczęszcza się do pierwszej klasy liceum lub na pierwszy rok studiów, co najlepiej wtedy zrobić?
Decyzja wyboru najlepszego czasu, aby pozostawiając wszystko, pójść za Bożym wezwaniem, należy do kierownika duchowego. Zwykle ten, kto znajduje się w pierwszej klasie liceum, może poczekać do matury, aby mieć czas na pogłębienie i umocnienie powołania, jednocześnie ukończyć już rozpoczętą szkołę.
W przypadku osoby na pierwszym roku studiów, należy wziąć pod uwagę więcej spraw, a przede wszystkim rzeczywistą dojrzałość powołania, które może jeszcze potrzebować czasu studiów; ponadto rodzaj wybranej drogi, która może, ale nie musi, czerpać korzyści ze studiów uniwersyteckich: co innego kapłaństwo, co innego życie kontemplacyjne. Inne ma potrzeby zakon zajmującym się nauką, inne instytut misyjny lub charytatywny. Wreszcie, lepszym może się okazać natychmiastowe wstąpienie, bez czekania na ukończenie studiów, gdy jest możliwość kontynuowania nauki wewnątrz zgromadzenia, pod warunkiem, że przełożeni będą tego wymagać do spełnienia misji.
6. Jakie wartości moralne są potrzebne, aby móc poświęcić się Bogu?
a) Uczciwość intencji: nie wstępuje się do seminarium lub zakonu ze strachu, dla interesów, żeby się urządzić, dla przygody lub z powodu życiowych niepowodzeń.
b) Uczciwość postępowania: nie chodzi o bycie „niewinnym”, ale by mieć cnoty, które dają gwarancję wytrwałości i rozwoju.
c) Dobre sumienie moralna: sumienie, które nie tylko unika skrajności (skrupulatność i rozluźnienie), ale jest zrównoważone i rozsądne w spełnianiu obowiązków.
d) Dobre zdolności umysłowe: przynajmniej! Nie chodzi tu o genialną inteligencję, ale o inteligencję zdolną do zrozumienia podstawowych zagadnień o znaczeniu i wartości poświęcenia się Bogu, o obowiązkach, zasadach do przestrzegania, zadaniach do wykonania. Do kapłaństwa są wymagane zdolności potrzebne do ukończenia studiów filozoficznych i teologicznych.
7. Jakie warunki zdrowotne są wymagane, aby wstąpić do seminarium lub klasztoru?
Niezbędne jest dobre zdrowie. Ciężary życia kapłańskiego czy zakonnego z pewnością nie są małej wagi. Dobre zdrowie jest potrzebne do wiernego wypełniania swoich obowiązków. Z pewnością nie jest konieczne zdrowie... Samsona !
8. Czy istnieją choroby, które stanowią wyraźną przeszkodę w zostaniu księdzem, zakonnikiem, zakonnicą?
Na przykład poważne, nieuleczalne choroby umysłowe. Równowaga psychofizyczna ma pierwszorzędne znaczenie dla życia poświęconego służbie Bogu i braciom.
Istnieją też inne choroby, takie jak: ślepota, paraliż, epilepsja, syfilis i wszelkie inne nieuleczalne dolegliwości.
9. Czy inwersja skłonności seksualnych u mężczyzni kobiet jest poważnym przeciwwskazaniem moralnym w życiu kapłańskim lub zakonnym? A może to najlepszy sposób na uleczenie anomalii?
Kościół zawsze uważał homoseksualizm za poważny problem. Powody są oczywiste. Wystarczy pomyśleć o niebezpieczeństwie skandali.
Pewien lekarz i psycholog powiedział, że domaganie się wyleczenia młodego homoseksualisty w męskim instytucie jest identyczne z uzdrownienim kobieciarza przez umieszczenie go w instytucie żeńskim.
10. Aby wstąpić do zakonu, do kogo należy się skierować i jakie dokumenty należy przedstawić?
Przede wszystkim należy zapytać kapłana, który jest twoim ojcem duchowym. On sam może porozmawiać z przełożoną wybranego zakonunu lub podać wskazówki.
Jeśli chodzi o dokumenty, zwykle wymagane są: akt urodzenia, chrztu, bierzmowania, miejsce zamieszkania, status wolnego, świadectwo dobrego stanu zdrowia (lekarskie), opinia proboszcza lub ojca duchowego, dyplom studiów.
12. Jakie są „śluby” i kiedy się je składa w życiu zakonnym?
Są trzy śluby: posłuszeństwa, ubóstwa, czystości.
Śluby składa się zwykle w dwóch etapach:
a) po ukończniu roku nowicjatu – śluby czasowe;
b) na koniec okresu ślubów czasowych, który trwa co najmniej trzy lata, a nie więcej niż dziewięć - śluby wieczyste.
13. Kto jest jedynakiem lub jedynaczką, może opuścić rodziców, aby wstąpić do seminarium lub zakonu?
Oczywiście, że może, jeśli rodzice wyrażą na to zgodę. Sprawa jest poważna, dlatego Kościół wymaga zgody rodziców. W innym przypadku jedynak nie może zostać przyjęty. Niestety, jest bardzo mało odważnych rodziców, którzy potrafią ofiarować Bogu ich jedynego syna lub córkę!
14. Jak się mogę upewnić, że mam powołanie?
Należy iść drogą wyznaczoną przez Kościół albo pozwlić się prowadzić ojcu duchowemu.. Zwykle nie ma nikogo lepszego od niego w tej dziedzinie. Nie ma potrzeby chodzenia w lewo i w prawo, tu i tam, do tego czy tamtego: prawie zawsze traci się czas i wprowadza zamieszanie.
Tym bardziej nie należy oczekiwać cudownych znaków czy nadzwyczajnych objawień. Dużo modlitwy, trochę czasu na refleksję i przewodnictwo ojca duchowego są najlepszą gwarancją właściwego rozeznania powołania.
15. A co jeśli rodzice są zdecydowanie przeciwni i chcą za wszelką cenę uniemożliwić synowi lub córce wstąpienie do zakonu?
Wystarczy przypomnieć sobie przykłady św. Franciszka i św. Klary z Asyżu, którzy musieli uciec z domu, aby móc poświęcić się Bogu. Tak samo uczynili św. Tomasz z Akwinu i św. Teresa z Avila.
Kiedy rodzice uporczywie się sprzeciwiają, powołany musi pamiętać o słowach św. Piotra i św. Jana: "Należy bardziej słuchać Boga niż ludzi (Dz 4, 19) i o słowach Jezusa: „Kto miłuje ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien” (Mt 10, 37).
16. Jaką myśl powinna ogarniać serce tego, kto naprawdę chce pójść za Jezusem?
Mnie osobiście bardzo się podoba ta pełna życia i wzniosła myśl św. Pawła Apostoła: „Ale to wszystko, co było dla mnie zyskiem, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę. I owszem, nawet wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego. Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa” (Flp 3,7-8).
17. Co muszę zrobić, aby odwiedzić waszą wspólnotę?
Napisz lub zadzwoń. Potem przyjedziesz i będziesz przyglądała się naszemu życiu przez jakiś czas. Wreszcie, gdy już się zdecydujesz, zostaniesz ostatecznie przyjęta i najpierw odbędziesz postulat, potem nowicjat, aby zostać siostrą w naszej rodzinie zakonnej, podążając śladami Serafickiego Ojca św. Franciszka.
