Stowarzyszenie Rodzina Niepokalanego Serca i św. Franciszka
Treści na tej stronie są własnością Stowarzyszenie Rodzina Niepokalanego Serca i św. Franciszka. Nie mogą być kopiowane, powielane, publikowane ani rozpowszechniane, ponieważ należą do stowarzyszenia, chyba że po uzyskaniu pisemnej zgody na ich wykorzystanie. Kopiowanie i powielanie treści w jakikolwiek sposób lub w jakiejkolwiek formie jest zabronione.
Ustawa 248/00 i zmiana ustawy 633/41.
Copyright © 2023 www.incordematris.it by Associazione Casa Mariana Editrice. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Via dell’Immacolata, 6
83040 Frigento (AV)
Włochy
Charyzmat
franciszkańsko-
-maryjny
Chcemy być wspólnotą sióstr w Chrystusie, córkami tego samego Ojca, zjednoczonymi przez Ducha Swiętego, który jest Miłością. Mała rodzina, której Matką i Królową jest Niepokalana. Chcemy żyć we wzajemnej miłości, która czerpie swoje życie z pełni osobistego oddania się Jezusowi, realnie obecnemu w Eucharystii – centrum i sercu wspólnoty – mistycznie obecnemu w siostrach, zwłaszcza tych najmniejszych; obecnemu we wszystkich stworzeniach, które tylko „w Nim mają trwałość” (Kol 1,17).
W Kościele i między ludźmi, jesteśmy powołane do dawania tego świadectwa całkowitej miłości, w pokorze i prostocie, w czystości i radości: jak święty Franciszek i jego pierwsi towarzysze.
Miarą naszej siostrzanej miłości musi być sam Jezus: „abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem” (J 13, 34). Wyrzeczenie się samego siebie jest tego niezastąpionym warunkiem, a miłość do Jezusa jest treścią i istotą. Dyspozycyjność i poświęcenie się siostrom dobrze oddają subtelną myśl świętego Franciszka: „Jeśli bowiem matka karmi i kocha syna swego cielesnego, o ileż troskliwiej powinien każdy kochać i karmić swego brata duchowego?” (Reguła. VI).
Dlaczego św. Maksymilian Maria Kolbe pragnął, aby życie franciszkańskie było prowadzone „w świetle Niepokalanej”?
Odpowiedź jest bardzo prosta: ponieważ tylko w Niepokalanej życie franciszkańskie osiąga szczyt swojej doskonałości i pozwala osiągnąć najwyższy stopień upodobnienia się do Jezusa, który jest całą naszą świętością (por. Rz 8,29).
Ślub maryjny
Cenną nowością naszej rodziny zakonnej jest ślub maryjny bezgranicznego poświęcenia się Niepokalanej. Jest on najważniejszym ze ślubów. Wraz ze ślubem maryjnym składa się trzy pozostałe śluby posłuszeństwa, ubóstwa i czystości, które są wspólne wszystkim innym rodzinow zakonnym.
Ślub Maryjny obejmuje i wypełnia „maryjnością” całe ewangeliczne życie franciszkańskie i prowadzi do upodobnienia każdego z naszych domów do Matki Boskiej Anielskiej, „Porcjunkuli” w Asyżu, gdzie pierwsi bracia wraz ze świętym Franciszkiem wiedli „prawdziwie anielskie życie” pod matczynym spojrzeniem Maryi. Co więcej Ślub Maryjny prowadzi do przemiany w Niepokalaną Pośredniczkę, aby ukazywać wszędzie łaskę Jej obecności, zobowiązując się do współpracy z Niepokalaną w Jej powszechnej misji Pośredniczki wszystkich łask.
„Maryjność” jest cechą charakterystyczną naszych wspólnot. Maryjność to dziedzictwo Matki Bożej Anielskiej przekazane nam przez św. Franciszka z Asyżu, to duchowy spadek pozostawiony nam przez św. Maksymiliana M. Kolbego. Niepokalana jest jutrzenką zbawienia dla każdego z osobna i dla całej ludzkości. Czynić tak, aby Niepokalana żyła w nas i nieść Niepokalaną „do każdego bijącego serca na ziemi”: taki był ideał św. Maksymiliana M. Kolbego i taki jest nasz ideał.
Duch misyjny na całej ziemi
Pierwszym owocem Ślubu Maryjnego jest misyjność w każdej dziedzinie, aby dotrzeć do każdego człowieka, darując mu Tę, która jest Matką Chrystusa, w każdym bijącym na ziemi sercu.
Fascynujące jest to pragnienie i dążenie do zbawienia wszystkich dusz przez Niepokalaną Pośredniczkę, nawet przemieszczając się z jednego kontynentu na drugi, aby otworzyć nowe placówki misyjne.
SERVICE DETAILS
Lorem ipsum dolor sit
Rekolekcje 2023
Nasi Święci Patronowie
Św. Franciszek i św. Klara z Asyżu, św. Maksymilian M. Kolbe i św. Pio z Pietrelciny: oto mistyczny „kwadryl” naszej rodziny zakonnej. Są oni dla nas wzorem najprawdziwszego życia franciszkańskiego i mariańskiego.
Św. Franciszek urodził się w Asyżu w 1181 r. Jako syn kupca dążył do wejścia w krąg małomiejskiej szlachty. W tym celu podejmował próby, aby zostać rycerzem, dopóki nie zdał sobie sprawy, że powinień służyć tylko Panu. Oddał się więc życiu pokuty i samotności w całkowitym ubóstwie, porzuciwszy rodzinę i dobra ziemskie. W 1209 roku zaczął głosić Ewangelię w różnych miastach i stopniowo przyłączyli się do niego pierwsi towarzysze. Wraz z nimi udał się do Rzymu, aby uzyskać zgodę papieża Innocentego III na wybrany przez niego rodzaj życia. Od 1210 do 1224 przemierzał Italię: wszędzie schodziły się do niego tłumy i wielu uczniów, których nazywał braćmi. Później przyjął też młodą Klarę, która zapoczątkowała Drugi Zakon Franciszkański Klarysek i założył także Trzeci Zakon dla tych, którzy chcieli żyć jako pokutnicy, z regułą odpowiednią dla osób świeckich. Zmarł wieczorem 3 października 1226 roku w kościele Santa Maria degli Angeli w Asyżu. Został kanonizowany przez papieża Grzegorza IX 16 lipca 1228 r. 18 czerwca 1939 roku Papież Pius XII ogłosił go wraz ze św. Katarzyną ze Sieny głównym patronem Włoch . Doczesne szczątki „Biedaczyny z Asyżu” są czczone w Bazylice pod jego wezwaniem w Asyżu.
Św. Franciszek z Asyżu
Św. Maksymilian M. Kolbe urodził się w 1894 roku w Zduńskiej Woli. Wstąpił do zakonu franciszkanów i gdy Europa zmierzała ku drugiej wojnie światowej, prowadził intensywny apostolat misyjny w Europie i Azji, zakładając dwa Miasta Niepokalanego Poczęcia. Chory na gruźlicę św. Maksymilian dał początek miesięcznikowi „Ryczerzowi Niepokalanej”, które osiągnęło nakład miliona egzemplarzy w ciągu około dziesięciu lat. W 1941 został zesłany do obozu zagłady Auschwitz. Tam był przydzielany do najbardziej upokarzających prac, takich jak transport zwłok do krematorium. W obozie zagłady święty ofiarował swoje życie w zamian za swojego współwięźnia, który miał żonę i dzieci. Został zamordowany 14 sierpnia 1941 r. Jan Paweł II nazwał go „Patronem naszego trudnego stulecia”.
Święty Maksymilian
M. Kolbe
Święta Klara urodziła się w Asyżu w 1193 roku w szlacheckiej rodzinie Favarone z Offreducci. Pociągnięta przykładem św. Franciszka, w noc po Niedzieli Palmowej 1212 r. uciekła z domu rodzinnego i rozpoczęła formę życia ewangelicznego, idąc śladami Pana Jezusa i Jego Najświętszej Matki. Jej życie zostało pochłonięte przez małe krużganki klasztoru św. Damiana, i pełna radości kroczyła z Chrystusem ubogim i ukrzyżowanym. Wraz z nią narodziła się nowa forma życia zakonnego, Ubogie Siostry, nazwane później Klaryskami. Santa Klara chorowała przez wiele lat. Mimo to zawsze była troskliwą matką, mądrym przewodnikiem i przykładem prawdziwie ewangelicznego życia dla swoich sióstr. Zmarła 11 sierpnia 1253 roku w San Damiano.
Święta Klara
z Asyżu
Franciszek Forgione urodził się w Pietrelcinie 25 maja 1887 roku jako syn pobożnych rolników Grazio Forgione i Giuseppa De Nunzio. 22 stycznia 1903 r., w wieku szesnastu lat, wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Morcone: 22 stycznia, otrzymując habit, przyjął imię Brat Pio. Został kapłanem siedem lat później, 10 sierpnia 1910 r. W 1916 r. został przeniesiony do San Giovanni Rotondo, do klasztoru Santa Maria delle Grazie. Tutaj przez ponad pięćdziesiąt lat pełnił swoją posługę kapłańską, udzielając wielu ludziom Bożego przebaczenia w sakramencie spowiedzi. 20 września 1918 otrzymał dar stygmatów. Zmarł 23 września 1968 roku w wieku 81 lat. Jego doczesne szczątki są czczone w San Giovanni Rotondo, w poświęconym mu sanktuarium.
Święty Ojciec Pio
z Pietrelciny